Maktab o'quvchisiligimdan meni tark etmaydigan bir odat bor - kechikish. O'ylab qarasam hayotim davomida juda ko'p narsalarga kech qolib borayotgan ekanman. To'rt yilga kechikgan o'qish, men hali ham qaytishini kutayotgan muhabbat! O'z tengdoshlarimga qarasam, kimlaridir oilali, farzand tarbiyasi bilan band, kimlaridir men endigina boshlagan yo'lni oxirida. Mayli kech bo'lsada muhimi niyatimga yetdim-ku! Men yolg'iz emasman degan ichki ovoz meni tinchlantiradi. O'qishning ilk kunida universitetga yo'l olar ekanman hayolimda birgina o'y: "Kursdoshlarim orasida eng yoshi kattasi bo'lsam kerak, ular nega 3 yil kira olmagansiz deb bergan savoliga qanday javob beraman"-degan fikrlar bilan universitetga borgan edim. Hamma o'zini tanishtira boshladi.Birinchi partada o'tirgan Shohsanam ismli kursdoshim o'zini 1993-yilda tug'ilganman deganidan keyin ko'nglim hotirjam bo'ldi, "hayriyat men yolg'iz emasman!", birin ketin hamma o'zini tanishtirdi 1993..1995..1994...1996...1992...1991!))
Endi buyog'iga kechikishga haqqim yo'q, jurnalistikani qund bilan o'qib, o'z sohamning yetuk mutaxassisi bo'lishim lozim.Buning uchun menda hamma imkoniyatlar mavjud. Mendan talab qilinadigani esa faqat va faqat MEHNAT!!!
Комментариев нет:
Отправить комментарий